ನನ್ನ ನೆಚ್ಚಿನ ಗೆಳೆಯನೆ, 
ನನ್ನ ನಿನ್ನ ಸ್ನೇಹವಾದದ್ದು ಆಕಸ್ಮಿಕ. ಸ್ನೇಹವಾದ ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನೀನು ನನಗೆ ಅದೆಷ್ಟು ಆತ್ಮಿಯನಾಗ್ಬಿಟ್ಟೆ. ನಿನ್ನೆಲ್ಲ ಭಾವನೆಗಳನ್ನ ಮರೆಮಾಚದೆ ನನ್ ಹತ್ರ ಹಂಚ್ಕೊಳ್ತಿದ್ದೆ. ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಸಮಯ ಸಿಕ್ಕಿದ್ರು ನನ್ನ ಮಾತಾಡ್ಸ್ತಿದ್ದೆ, ಎಷ್ಟೊಂದ್ ಸಲ ರೇಗಿಸ್ತಿದ್ದೆ, ನಿನ್ನ ಕೀಟ್ಲೆ ಮಾತ್ಗಳಿಂದ ನಾನ್ ಕೋಪಿಸ್ಕೊಳ್ಳುವ ಹಾಗೆ ಮಾಡ್ತಿದ್ದೆ. ನಾನ್ ಕೋಪಿಸ್ಕೊಂಡಾಗ ಸಮಾಧಾನ ಕೂಡ ಮಾಡ್ತಿದ್ದೆ, ಆಗೆಲ್ಲ ನನಗೆಷ್ಟು ಖುಷಿ ಆಗ್ತಿತ್ತು ಗೊತ್ತಾ, ನೀನು ಕೋಪಿಸ್ಕೊಳೋದು ನನಗಿಷ್ಟ ಆಗುತ್ತೆ ಕಣೆ ಅಂತ ನನ್ ಕೋಪಾನ್ ಕೂಡ ಮೆಚ್ಕೊಳ್ತಿದ್ದೆ....
ಆದ್ರೆ ಈಗ ಏನಾಯ್ತೋ ಗೆಳೆಯ ಆ ಮಾತ್ಗಳು, ಆ ತುಂಟಾಟಗಳು, ಯಾಕೆ ಮೌನವಾಗಿದೀಯ, ಎಲ್ಲಾನು ಇಷ್ಟ್ ಬೇಗ ಮರ್ತುಬಿಟ್ಟಿದ್ದಿಯೇನೋ..... ಈ ನಿನ್ನ ಮೌನಾನ ನನ್ನಿಂದ ಸಹಿಸೋಕಾಗ್ತಿಲ್ಲ ಕಣೋ,.. ಪದೇ ಪದೇ ನೆನಪಿಗ್ ಬರ್ತಿದ್ದೀಯ ಗೊತ್ತಾ, ನನಗ್ಯಾವ ಕೆಲ್ಸದಲ್ಲೂ ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲವಾಗಿದೆ, ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಏನೋ ಕಳ್ಕೊಂಡಿರೋ ಫೀಲಿಂಗ್, ನೀನಿಲ್ದೆ ನಾನು ಒಂಟಿ ಅನ್ನೋ ಭಾವನೆ, ಹೃದಯದಲ್ಲೇನೋ ತಳಮಳ... ನೀನು ನನ್ನಿಂದ ದೂರವಾಗಿದ್ದೀಯ ಅನ್ನೋ ದುಃಖಾನ ನನ್ನಿಂದ ತಡ್ಕೊಳೋಕಾಗ್ತಿಲ್ಲ ಕಣೋ.... ನಿನ್ನ ನೆನಪಾದಾಗಲೆಲ್ಲ ಸದಾ ಕಣ್ಣಂಚಲ್ಲೇ ನಿಂತಿರೋ ಕಣ್ಣೀರು... ಇಲ್ಲ ಕಣೋ ಗೆಳೆಯ ನನ್ನಿಂದ ಸಾಧ್ಯ ಆಗ್ತಿಲ್ಲ... ಈ ನೋವನ್ನ ಭರಿಸೋಂತ ಶಕ್ತಿ ನನಗಿಲ್ವೋ....
“ಎಲ್ಲೇ ಇರಲಿ ಹಗಲು ಇರುಳು ನಿನ್ನ ನೆನಪೇ ಕಾಡೈತೆ....
ಸೇರೋ ದಾರಿ ಕಾಣದೆ ಹೋಗಿ ಮನಸು ಅಳುತ ನೊಂದೈತೆ....”
ಹೇಳು ಗೆಳೆಯ ನನ್ನ ಮಾತಾಡಿಸ್ಬೇಕು ಅಂತ ನಿನಗೆ ಒಂದು ಸಲಾನು ಅನ್ನಿಸ್ಲಿಲ್ವಾ....?
ನನಗ್ ಸದಾ ನಿನ್ ನೆನಪು ಬರೋ ಹಾಗೆ ನಿಂಗೂ ನನ್ ನೆನಪು ಬರೋದಿಲ್ವ.....?
No comments:
Post a Comment